Minder loos alarm in de zorg voor mensen met dementie
Proef met warmtecamera’s in Amaliahof  i.s.m. Telematch

In februari is in de Amaliahof een proef gestart met een video-alarmeringssysteem met warmtecamera’s.

‘Op dit moment hebben we een bewegingssensor op de kamers van mensen met dementie’, legt Ingrid Brugman uit. ‘Als de cliënt ’s nachts door de infraroodstraal heen loopt, krijgt de zorgverlener het kamernummer door en gaat ze kijken wat daar aan de hand is. Vaak liggen cliënten dan alweer in bed en weten niet meer dat ze eruit zijn geweest. Als er dan ineens iemand in hun kamer staat, worden ze daar onrustig van.’

Warmtebeelden
Het video-alarmeringssysteem werkt met warmtebeelden. Tijdens de proefperiode in Amaliahof wordt de camera opgehangen in een hoek van de kamer. Vandaaruit signaleert hij bewegingen. Bij welke bewegingen een signaal wordt gegeven, is afhankelijk van wat voor de betreffende cliënt nodig is. Er kan bijvoorbeeld een alarm worden ingesteld als het langer dan een paar minuten duurt voor iemand de badkamer verlaat. Dat kan een reden zijn om even te gaan kijken of alles in orde is.
De verzorging krijgt het signaal op de smartphone en ziet in een beeldscherm een warmtebeeld dat zich door de kamer verplaatst. Ze kunnen bijvoorbeeld zien dat iemand alleen even naar de badkamer gaat en daarna weer terug zijn bed in. Dan is er dus niets aan de hand en hoeven ze niet te gaan kijken.

Minder onrustige nachten, fittere dagen
In een pilot die elders in Nederland werd gehouden, verminderde na ingebruikname van het video-alarmeringssysteem het aantal nachtelijke bezoeken met 75 procent, doordat de verzorging alleen langsging als het nodig was. Daardoor nam de nachtelijke onrust af en waren de cliënten overdag minder slaperig. Bovendien gaven de beelden meer inzicht in het gedrag van de bewoners. Zo was er iemand die overdag zorgwekkend weinig dronk. Uit de warmtebeelden bleek dat hij ’s nachts geregeld naar de keukenkraan liep om wat te drinken. Er bleek geen reden tot bezorgdheid.

Privacy
De privacy van de bewoners is niet in het geding, legt Ingrid Brugman uit. ‘Je kunt niet de persoon zelf zien, je ziet alleen een warmtebeeld dat zich door de kamer verplaatst. Dat is genoeg om in te schatten of de verzorging erheen moet. Bovendien kan de verzorging niet zelf de beelden aanzetten: alleen bewegingen van de cliënt kunnen de beelden activeren. Als de verzorging zelf wil weten hoe het met een bepaalde cliënt is, zullen ze er gewoon heen moeten. Dat doen ze toch wel. Bij mensen met dementie ga je altijd op vaste momenten in de nacht even langs. Het video-alarmeringssysteem beperkt alleen de extra momenten dat je voor niets langskomt en onrust brengt. Dat is alleen maar goed voor de cliënten.’

Ingrid Brugman is Manager Beheer en Projecten